W Szczawnicy, w Parku Górnym pod adresem nr 9, w 1860 roku wzniesiona została najprawdopodobniej przez Józefa Szalaya drewniana willa „Akacja” .
„Akacja” była klasycznym przykładem XIX-wiecznej willi w stylu tyrolsko-szwajcarskim, charakterystycznym dla wielu budynków wznoszonych w tym czasie w Szczawnicy. Jej drewniana konstrukcja, zdobiona balkonami i snycerskimi detalami, harmonijnie wpisywała się w otoczenie Pienińskiego Parku Narodowego.
Willa została wzniesiona w okresie intensywnego rozwoju Szczawnicy jako uzdrowiska pod opieką Józefa Szalaya – wizjonera, który przeobraził niewielką wieś w renomowany ośrodek kuracyjny. Choć „Akacja” nie należała do najbardziej reprezentacyjnych pensjonatów, była lubiana za swój przytulny charakter i spokojną lokalizację wśród zieleni Górnego Parku.
Nie jest znana szczegółowa historia willi „Akacja” ale z racji swojego umiejscowienia w najbardziej reprezentacyjnym miejscu Szczawnicy – w Parku Górnym można zakładać że przyjmowała gości z wyższych sfer którzy przyjeżdżali do Szczawnicy leczyć leczyć choroby układu oddechowego czy poprawić ogólne samopoczucie: artystów, nauczycieli czy urzędników.
Po śmierci Józefa Szalaya w 1876 roku, jego majątek – zgodnie z jego wolą – przeszedł pod zarząd Akademii Umiejętności w Krakowie (późniejszej Polskiej Akademii Umiejętności). Akademia zarządzała uzdrowiskiem do końca I wojny światowej. W tym czasie „Akacja”, jak wiele innych willi, była użytkowana jako pensjonat lub dom dla kuracjuszy i gości związanych ze środowiskiem naukowym i artystycznym.
Po II wojnie światowej, podobnie jak wiele innych obiektów uzdrowiskowych, willa „Akacja” przeszła pod zarząd państwowy i służyła jako obiekt wypoczynkowy, pensjnat.
